هدف اتمها رسیدن به حالت پایداری است که در آن انرژی کمتری داشته باشند. این حالت پایداری اغلب با داشتن ارایش الکترونی کامل در مدار آخر مشخص میشود؛ برای اتمها در لایهی اخر، داشتن ۲ یا ۸ الکترون بسیار پایدار است. وقتی اتمی تعداد الکترونهای کمتر یا بیشتر از این تعداد دارد، تمایل دارد با از دست دادن یا جذب الکترونها به حالت پایداری برسد و به یون تبدیل شود. این تغییرات به آنها کمک میکند تا ساختاری مشابه گازهای نجیب که بهطور طبیعی پایدار هستند را تشکیل دهند. به همین دلیل در شرایطی خاص، یونها میتوانند پایدارتر از اتمهای خنثی باشند.